از بخشیدن گنج درونت دریغ نکن
و خورشید گرمایش را
و گل شمیم خوشش را ،
باران طراوتش را و آسمان برکتش را
و رود قطره قطرۀ آبش را
و پرنده نوای دل انگیزش را …
و همه و همه بخشیدن را از خدایی آموخته‌اند که آن‌ها را زیبا آفریده …
زیباترین آفریده خدا انسان است .
تو برای بخشیدن چه داری؟
ثروتت؟
دانشت؟
جانت؟
همه این‌ها خوب است…
اما چرا از گنج بی‌پایانی که در وجودت داری خرج نمی‌کنی؟
محبت !
حاضری آنرا ببخشی؟
با خنده‌ای بر لبت
یا اخلاقی خوش
یا دستان پرمهری که بر سر کودکی خسته از کار می‌کشی …
یا با محبتی که به عشقت می‌کنی …
یا…
مطمئن باش گنجت تمام نمی‌شود بلکه زیاد خواهد شد …
از بخشیدنش دریغ نکن …
