مرا ببخش که تو را ندیدم
وقتی آرام ترنم باران را بر گونه هایم پاک می کنی
مرا در آغوش می گیری و می فشاری
دستان گرمت را بر سرم می کشی و آرام نجوا می کنی و من پر از آرامش می شوم ...
بر قلبم گره ای میزنی محکم
بر پایم زنجیری آهنین
و من را از محبت پر می کنی ، و من باز از تو می گریزم! ...
مرا از دوباره خلق می کنی
همچون کودکی از دل مادر ...
چه زیباست آن تنهایی که تو در آن قدم می زنی
و تمام تنهایی را پر از عطر نفسهایت می کنی
و کودکانه در تمام تنهایی به دنبالت می گردم
و چه کودکانه غافل می شوم از بودنت در تمام تنهایی ...
جای پایت هنوز بر خاطره هایم خیس است
هنوز بر جاست ثانیه ای که در پرتگاه زندگی عاشقانه دستم را گرفتی
هنوز شبنم اشک هایت که دلسوزانه برای لغزش هایم بر تن سرد یاس می ریخت را به یاد دارم
و من تلاش یاس را برای نگه داشتن شبنم هایت ندیدم
مرا ببخش که آسان پلک هایم را برهم نهادم و تو را ندیدم ...
